Het is interessant om te zien. De eerste uren, dagen na de dood van Nelson Mandela buitelen mensen over elkaar heen om de persoon mandela en zijn betekenis in superlatieven te beschrijven. Ook ik. Vervolgens komen dan, als reactie, de eerste verhalen los van: ja maar hij was ook niet altijd ideaal. Hij heeft niet zo verschrikkelijk veel gedaan toen hij president was van Zuid-Afrika aan Aids bijvoorbeeld - en dat heeft hij later ook toegegeven. Misschien lag zijn grootste betekenis wel in het bij elkaar houden van Zuid Afrika, niet zozeer in wat hij voor elkaar kreeg.
En daar worden dan weer mensen boos over. Je mag Mandela niet debunken, niets aan hem af doen.
Maar ik vind er een troost in zitten. Je hoeft dus niet aan alle kanten, elke seconde van je leven, helemaal geweldig en bovenmenselijk te zijn, om toch grote betekenis te hebben voor de wereld. Dat is ook een mooie gedachte.
En de ene krijgt welverdiende lof en eer. Van anderen kennen we nu niet eens het gezicht en de naam meer. Maar grote doorbraken zijn nooit het werk van een mens. Iedereen speelt zijn of haar rol. Ook jij en ik. Dat vind ik wel een mooie gedachte om het weekend mee in te gaan.